این پل كه با عرض كم و طول حدود 147 متر ساخته شده از مستحدثات دوره شاه
عباس ثانى در سال 1065 هجرى است، این پل براى عبور
و مرور عامه مردم نبوده بلكه صرفاً وسیله ارتباط باغ هاى سلطنتى در ساحل شمالى
و جنوبى رودخانه و محل عبور خانواده شاه صفوى و
امراء و اشراف و مهمان ها و سفرایى بوده كه (در بناهاى باشكوه این باغ ها كه
امروزه چیزى از آنها باقى نمانده) با شاه عباس
دوم
ملاقات داشته اند.
این پل میان پل هاى اللهوردیخان و خواجو بنا شده و وسیله اتصال و ارتباط
باغهاى سلطنتى واقع در شمال و جنوب رودخانه زاینده
بوده
است، و چون جوى كوچك سنگى روى این پل تهیه شده بود كه آب از آن عبود كند با این نام
مشهور شده است. آن جوى كوچك ظریفى از
سنگ بوده كه در عهد صفویه بر روى پل تعبیه كرده بودند و این جوى، آب را از طرفى به طرف
دیگر پل جارى مى كرده است.
این پل بیست و یك
دهانه دارد كه با سنگ و آجر بنا شده است. ولى در سالهاى اخیر جوى پر و مسطح گردیده است.
نسبت به ثبت تاریخى این
پل اقدام گردیده است ولى تاكنون به ثبت نرسیده است.
