|
منار جنبان
|
|
 |
این بنا
به صورت یك بقعه و دو مناره است كه بر روى قبر
«عمو عبدالله» از زهاد و صُلحاى معروف قرن هشتم
هجرى بنا شده است.
ایوان منارجنبان یكى از نمونه هاى ابنیه سبك
مغولى ایران است و از آن دوره كاشی
كارى هایى هم
دارد. مناره ها بعداً و در تاریخى كه
درست معلوم نیست و احتمالاً در آخر عصر صفویه به
ایوان مزبور اضافه شده و با حركت دادن یكى از
آنها، نه تنها مناره دیگر به حركت
درمی آید بلكه تمامى این
ساختمان مرتعش می شود.
شهرت
منارجنبان اصفهان از دیرباز به این خاطر بوده است
كه هر گاه یكى از مناره
هاى طرفین ایوان بنا را مى جنبانده اند این حركت
به
مناره دیگر هم منتقل مى شده است. چگونگى این
حركت و انتقال آن به مناره دیگر - اگر چه دیرگاهى
تعجب بسیارى از مردم و بازدید
كننده
گان آن را بر مى انگیخته است - از دیدگاه
صاحبنظران و آنان كه بر امورى چون معمارى آگاهند،
چندان شگفت و غیر طبیعى نیست آنان بر
این باورند كه در تمام بناهایى كه چنین شكل و
مناره هایى دارند حركت هست و اگر در اینجا بسیار
چشمگیرتر است دلیل آن باریكى و سبكى
این مناره هاست و گرنه
جهانگردان و سیاحان به مناره ها و ساختمان هایى
كه به همین طریق
می جنبیده اند در
نقاط دیگر جهان اشاره كرده
اند.
منارجنبان
اصفهان در حقیقت بقعه اى است كه بر مزار شیخى
زاهد و عابد به نام عمو عبدالله كه در ذیحجه سال
716 هجرى قمرى وفات
یافته، ساخته شده است و در آغاز تنها ایرانى بوده
است كه بعدها دو مناره معروف منارجنبان را به
ساختمان آن افزوده اند. بنابراین بى شك
ساختمان ایوان و مناره ها پس از سال 716 هجرى
قمرى آغاز شده و به انجام رسیده است. منارجنبان بر
سر راه اصفهان به نجف آباد در
روستایى به نام كاردالان قرار دارد. هر یك از دو
مناره این بنا 17 متر بلندى دارد و ارتفاع بنا 10
متر است.
كاشی هاى
لاجوردى و فیروزه
اى زینت بخش این بناست و برمزار آن روحانى
زاهد و عابد قطعه سنگى مرمرى قرار داده اند كه
سوره یس
از قرآن كریم حاشیه آن را زینت داده است. كتیبه
هاى دیگرى نیز در این آرامگاه هست كه از آن جمله
است كتیبه اى بر سنگ مرمر بالاى
سنگ اصلى كه از عمد عبدالله به عنوان یك مرد
پرهیزگار و زاهد نام مى برد و تاریخ او را نیز
ذكر می كند.
